زخم‌ها، یادگارهایی تلخ از گذر زمان بر تنِ رنجورِ انسان، گاه قصه‌ای از نبردی نابرابر با طبیعت و گاه حکایتی از بی‌احتیاطی و سهل‌انگاری. اما در این میان، دستانِ پر مهرِ التیام‌بخش، مرهمی بر این زخم‌ها مینهد و نغمه‌ی امید را در تار و پودِ وجودِ بیماران زمزمه میکند.

هر لمس، نوازشِ جانِ خسته‌ای است و هر پانسمان، مرهمی بر دلِ آزرده‌ای. در سکوتِ مطلقِ اتاقِ درمان، تنها نغمه‌ی نجواگونه‌یِ راز و نیازِ پرستار با معبودِ هستی و خش خشِ ملایمِ نوارِ پانسمان به گوش میرسد. گویی هر تارِ این نوار، تار و پودِ رنج را از جانِ بیمار میزداید و نوازشِ دستانِ پرستار، نغمه‌ی التیام را در گوشِ او زمزمه میکند.

در این میان، صبر و شکیبایی، یارِ دیرینه‌ی پرستار است و امید، چراغی روشن در ظلمتِ رنج. هر لبخندِ بیمار، نغمه‌ی پیروزیِ نور بر تاریکی است و هر ذره بهبودی، گامی بلند در مسیرِ بازگشت به سلامت.

آری، درمانِ زخمِ بیماران، تنها التیامِ جراحاتِ تن نیست، بلکه نوازشِ روحِ خسته و بازگرداندنِ امید به قلبِ ناامید است. داستانی سرشار از عشق و ایثار، از فداکاری و صبر، که در سکوتِ مطلقِ اتاقِ درمان رقم میخورد و نغمه‌ی التیام را در جانِ بشریت طنین‌انداز میکند.